ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ

 Ένα ακόμα καλοκαίρι – ίσως το πιο παράδοξο από όλα τα προηγούμενα – ολοκληρώνεται με τους τελευταίους αδειούχους να επιστρέφουν στα αστικά κέντρα και στη σκληρή καθημερινότητα. Μια χρονιά δύσκολη και πρωτόγνωρη για όλους μας και μια σεζόν που φαντάζει ακόμα πιο δύσκολη.

Το καλοκαίρι του 2020 θα το θυμόμαστε όλοι για πολλούς και διάφορους λόγους. Αρχικά και το βασικότερο από άποψη πανδημίας. Ο κορωνοϊός μας απασχόλησε όσο οτιδήποτε άλλο και δυστυχώς θα συνεχίσει να μας απασχολεί και για αρκετό καιρό ακόμη. Η θερινή περίοδος μας βρήκε σε μία φάση ανάκαμψης από το πρώτο κύμα της πανδημίας και το ολικό lockdown διάρκειας δύο μηνών. Η επιστροφή στη πραγματικότητα συνοδεύτηκε από αρκετό άγχος, αγωνία και ανησυχία για το μέλλον. Τίποτα δεν ήταν ίδιο, όπως τα προηγούμενα καλοκαίρια.

Μέσα σε αυτό το πρωτοφανές κλίμα το άνοιγμα του τουρισμού ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Άπαντες ζητούσαν το άνοιγμα των συνόρων και πρώτα από όλους οι άνθρωποι του χώρου, καθώς και η ίδια η κυβέρνηση για την τόνωση της βαριάς πληγείσας οικονομίας. Χωρίς πολλές προσδοκίες, αλλά με βάρκα την ελπίδα, η χώρα μας υποδέχτηκε τους τουρίστες και προσπάθησε να ισορροπήσει τη θέληση με την πραγματικότητα. Και εν μέρη μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε, αφού η επιτυχία στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος προβλήθηκε σε ολόκληρο το κόσμο.

Βέβαια, όπως όλοι πολύ καλά γνώριζαν, η έλευση τουριστών επιφύλασσε το κίνδυνο αύξησης των κρουσμάτων. Σε συνδυασμό και με την αδυναμία μαζικών ελέγχων στις πύλες εισόδου η πιθανότητα αυτή αυξανόταν. Ωστόσο, όπως φαίνεται από τα στοιχεία, η ραγδαία αυτή επιδείνωση των κρουσμάτων οφείλεται στην εγχώρια χαλάρωση και όχι στο άνοιγμα των συνόρων. Και το ακόμα πιο δυσάρεστο είναι ότι αυτή η πάγια επιθυμία για προσέλευση τουριστών εργαλειοποιείται τώρα από την αντιπολίτευση για ψηφοθηρικούς σκοπούς.

Το δεύτερο ζήτημα αποτελεί η αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η πρόγευση ήρθε από τον περασμένο Φεβρουάριο με τα γεγονότα στον Έβρο. Ο Αύγουστος, ωστόσο, έμελλε να είναι ακόμα πιο θερμός, αφού οι δύο διακρατικές συμφωνίες που πέτυχε η Ελλάδα με Ιταλία και Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ως απάντηση στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, αναζωπύρωσαν τη σχέση με τη γείτονα χώρα. Για σχεδόν ένα μήνα σύσσωμες οι πολεμικές δυνάμεις Ελλάδας και Τουρκίας βρίσκονται συγκεντρωμένες στο νοτιοανατολικό Καστελόριζο, σε ένα πραγματικά πολεμικό σκηνικό με την διεθνή σκηνή να παρακολουθεί αγωνιωδώς τις εξελίξεις στη Μεσόγειο.

Παρ' όλα αυτά, σε ένα φλέγον για τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα ζήτημα, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν υιοθετούν μια πολιτική σύμπνοιας και συνεννόησης. Βάζοντας το κομματικό πάνω από το εθνικό συμφέρον, η Ελλάδα δείχνει διχασμένη απέναντι σε έναν εν δυνάμει εχθρό.

Εν ολίγοις, το φετινό καλοκαίρι θα το θυμόμαστε ως ένα καλοκαίρι αποστάσεων και συνάμα ένωσης. Από τη μία η ευλαβική τήρηση των μέτρων για την προστασία της υγείας όλων μας και από την άλλη η εθνική συνείδηση και η ομοψυχία – χωρίς εθνικιστικές αποχρώσεις – απέναντι σε όσους πλήττουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας.