ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ... ΦΑΣΙΣΜΟ

 

Μου φαίνεται αδιανόητο εν έτη 2020 να συζητάμε ακόμα για φασιστοειδή στοιχεία εντός της κοινωνίας μας. Πόσο μάλλον, όταν βρισκόμαστε στην ήπειρο που δεινοπάθησε από τέτοιου είδους εκτρώματα. Ή ακόμα και σε μία χώρα που ο φασισμός την έβλαψε στο έπακρο, όποτε ανέλαβε δράση. Οι μνήμες του Β' Παγκοσμίου πολέμου είναι ακόμα ολοζώντανες στο μυαλό των παππούδων και των γιαγιάδων μας. Οι θηριωδίες της Ναζιστικής Γερμανίας παραμένουν έκδηλες ανά το κόσμο.

Και όμως, αυτές οι ενέργειες δεν ήταν ικανές να εμποδίσουν την εκ νέου ανάδυση αυτού του πολιτικού κινήματος. Και η Ελλάδα μέσα στα χαρακώματα της κρίσης βίωσε με το πλέον οδυνηρό τρόπο την άνθιση μιας τέτοιας αντίληψης. Το Μάιο του 2012 η αντίληψη αυτή γίνεται κοινοβουλευτικό κόμμα και σύντομα η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας. Το αρχικό "εγερθείτε" , που για πολλούς φάνηκε χιουμοριστικό,  μετατράπηκε σε εγκληματική οργάνωση, που έλυνε και έδενε στις γειτονιές της Αθήνας. Βιοπραγίες, τραμπουκισμοί ακόμα και δολοφονίες φάνταζαν μέρος της καθημερινότητας.

Μέχρι και ο ξυλοδαρμός σε τηλεοπτικό πάνελ ήταν "φυσιολογικός" μπροστά στη κρίση, τα μνημόνια και την διχόνοια. Έως ότου συμβεί το μοιραίο. Να βρεθεί ένας αθώος να πληρώσει το κόστος της αδιαφορίας ολόκληρης της κοινωνίας. Παρ' όλο που το πρωινό της 28ης Σεπτεμβρίου του 2013 ξάφνιασε άπαντες, κανείς δεν αφυπνίστηκε πραγματικά για το τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια του. Αρκετά χρόνια τώρα, αιωρείται μια δίκη που όλο γίνεται και ποτέ δε γίνεται. Πού όλο και κάτι απρόοπτο τη τινάζει στον αέρα. Φαίνεται ότι έστω και αργά το πλήρωμα του χρόνου έφτασε.

Η ίδια αλαζονεία και αδιαφορία παραλίγο να κοστίσει σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή κοινότητα. Σύσσωμες οι χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βίωσαν ανάλογες καταστάσεις. Η Γερμανία και η Γαλλία βρέθηκαν προ των πυλών ενός νέου απολυταρχισμού. Και για αυτό ακριβώς το λόγο κανείς μα κανείς δεν μπορεί να εθελοτυφλήσει ξανά. Όλοι πρέπει να σταθούν ανάχωμα σε οτιδήποτε εμπεριέχει τυραννικό, καθεστωτικό, αντιδημοκρατικό και απολυταρχικό χαρακτήρα. Διότι ο φασισμός δεν είναι μονόπλευρος.

Κάποιοι, όλα αυτά τα χρόνια, συνεργάστηκαν ή αδιαφόρησαν σκοπίμως για πολιτικό όφελος με αυτούς που σήμερα βρίσκονται στο σκαμνί της δικαιοσύνης. Και έχουν ευθύνη για την μη ολοκλήρωση μιας αυτονόητης διαδικασίας. Αυτό, ωστόσο, που πρέπει να μας μείνει στο τέλος αυτής της περιπέτειας είναι ένα: το κοινό αίσθημα να μην επιτρέψει ποτέ ξανά την αναγέννηση μίας τέτοιας ιδεολογίας, από όπου κι αν προέρχεται. Όπως επίσης και η καθολική καταδίκη οπιουδήποτε φασιστικού μορφώματος ανεξαρτήτως πολιτικής συγγένειας και προέλευσης.