Η "ΚΑΤΩ" ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ

 

 

Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που η "κάτω" πλατεία υπερτερούσε έναντι της "άνω". Και πάνω που λέγαμε ότι τέτοιες στιγμές η χώρα μας δεν θα ξανά ζήσει, φαίνεται πως κάποιοι προσπαθούν να την αναβιώσουν. Αφορμή τότε η οικονομική κρίση, τώρα ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας αλλά και όσα επακολουθούν της πανδημίας.

Η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Η αλήθεια είναι ότι όποια άποψη και αν ακούσεις, η επιχειρηματολογία είναι ορθή. Ωστόσο, τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι τόσα πολλά που όσα επιχειρήματα και αν προτάξεις πάλι τα κουκιά δεν βγαίνουν. Η κατάσταση στην ανώτατη εκπαίδευση φαίνεται μη αναστρέψιμη. Μπορεί όμως μία τόσο καίρια επέμβαση να λύσει όλα τα προβλήματα;

Σίγουρα όχι λέει κάποιος εκ πρώτης όψεως. Πώς η παρουσία αστυνομικών εντός του πανεπιστημιακού χώρου θα συμβάλει στην έλλειψη υποδομών, κονδυλίων, καθηγητών και τεχνικού εξοπλισμού; Μακάρι να ήταν μόνο αυτά τα προβλήματα! Πείτε μου τώρα ένα ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο που περνάτε απέξω και συναντάτε αφίσες, γκράφιτι, σκουπίδια και στη χειρότερη περίπτωση σύριγγες, βελόνες ή πάγκους μικροπωλητών; Σε ποιο ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο καθώς εισέρχεσαι στο εσωτερικό του σε πλησιάζουν άτομα, όχι για να σε ξεναγήσουν ή να σε καθοδηγήσουν, αλλά για να σε προσηλυτίσουν και να σου πουν τι καλός είναι ο κομμουνισμός ή πόσο ωραία είναι η Μύκονος; Παρένθεση στο σημείο αυτό: Ας συμφωνήσουμε ότι το πραγματικό πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων είναι οι κομματικές παρατάξεις και το άρθρο τελειώνει εδώ. Αλλά επειδή αυτό δεν θα συμβεί -δυστυχώς- ποτέ, αφού η νοοτροπία του πολιτικού συστήματος είναι να αναδείξει τα μελλοντικά "φυντάνια" της κομματικής γραμμής, συνεχίζω...

Πείτε μου ένα πανεπιστήμιο του κόσμου που η ελεύθερη βούληση και άποψη αποτελεί πράξη τόλμης και θάρρους ή που η τοποθέτηση ή παρατήρηση ενός καθηγητή συνεπάγεται από άμεση στοχοποίηση του έως και να τεθεί σε κίνδυνο η σωματική και ψυχική του ακεραιότητα; Όλες αυτές οι παθογένειες συνιστούν το πανεπιστήμιο όχι ως ένα χώρο εκμάθησης, διαλόγου και πνευματικής αλληλεπίδρασης, αλλά σε μία διαδικασία επιβίωσης.

Οι αλλαγές που πρόκειται να συμβούν έχουν το στόχο της εξωτερικής - έστω - αποκατάστασης της εικόνας του πανεπιστημίου, ώστε να πάψουν αυτά να αποτελούν χώρους ασυδοσίας, εγκληματικών ενεργειών ή ορμητήριο του κάθε ακραίου στοιχείου. Εννοείται πως δεν θα επιλύσει όλα τα θέματα, αλλά αποτελεί μία αναγκαία πράξη επιβολής της τάξης, όχι με την καθεστωτική έννοια, αλλά με αυτή της αποκαταστάσεως που σύσσωμη η κοινωνία συμφωνεί και υπερασπίζεται.

Βέβαια, αυτοί που σήμερα αντιδρούν είναι εκείνοι που πλήττονται, αφού δεν θα μπορούν να κλείνουν τις σχολές κατ' εντολή του κομματικού μηχανισμού που λειτουργεί και στηρίζει από πίσω, ούτε θα μπορούν να καταστρέφουν κάτι που δεν τους ανήκει. Όχι γιατί θα υπάρχει αστυνομία, φρουρά ή οτιδήποτε άλλο, αλλά γιατί θα τηρείται ο νόμος. Και αυτή την αντίδραση εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι του λαϊκισμού για να αναδιοργανώσουν την "κάτω" πλατεία. Να ξανά βγουν στους δρόμους, να στιγματίσουν ανθρώπους και οικογένειες και αν χρειαστεί να κάνουν και το κάτι παραπάνω. Ήδη ένας επικίνδυνος μηχανισμός ξεκίνησε να λειτουργεί πίσω από όλα. Αυτός της τρομοκρατίας, των απειλών κατά της ζωής, επειδή έχουμε την ευτυχία να διαφωνούμε. Αυτό καθιστά τη δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα: ο διάλογος και ο αντίλογος! Όμως εκείνοι δεν το βλέπουν έτσι...

Η οικονομική κρίση προκάλεσε ανεξέλεγκτη βία και τρομοκρατία. Περιστατικά που στιγμάτισαν τη σύγχρονη ιστορία. Σήμερα εν μέσω πανδημίας κάποιοι επιθυμούν να την επαναφέρουν. Τώρα είναι το πανεπιστήμιο, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Πάντα όμως η ίδια τακτική. Όχι ο φασισμός δεν τελείωσε στέλνοντας τους ναζιστές στη φυλακή. Θα τελειώσει όταν τα άκρα πάψουν να υπάρχουν. Όταν και η άλλη εκδοχή του φασισμού πάψει να υφίσταται.

ΥΓ: Υπάρχουν εκείνοι που το παίζουν ενδιάμεσοι. Διαφωνούν με το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, χωρίς να αντιπροτείνουν λύσεις. Εγκαλούν την κυβέρνηση για το χρονικό σημείο που επέλεξε να κάνει αυτή την κρίσιμη τομή, βάζοντας ως πρόσχημα την πανδημία. Λες και η ζωή δεν προχωράει. Ή μήπως οι παθογένειες θα εξαλειφθούν με κάποιο εμβόλιο; Αυτοί, ίσως, να είναι πιο επικίνδυνοι από τους άλλους. Αποτελούν τους ηθικούς αυτουργούς, καθώς βάζουν πλάτη σε καθετί το ακραίο. Δεν καταδικάζουν απερίφραστα τέτοιες βίαιες ενέργειες, δεν προτείνουν εναλλακτικές λύσεις. Και συνεχίζουν, παρόλα αυτά, να θεωρούν ότι κατέχουν έναν ανύπαρκτο προοδευτικό χώρο...